Faía tempo que non rompía
unha lanza e uxe tócalle.E vái ser en favor das tan inxustamente denostadas calientapollas,
ou tal vez veña a ser en pro do calientapoyismo en xeral, en tanto
que movimento artístico.Porque hay que reconocer que é unha arte ó alcance de
poucas esa capacidade de extraer,de exprimir,de provocar erotismo a cada milímetro,a
cada segundo.Esa mirada entre pícara e turbia;ise ajacharse (vestindo leguins)
e mostrar uns escasos tres ou catro centímetros desa preciosa sonrisa, que é pura promesa de presentes templados e futuros
húmedos; Ise “fortuito” arrime de cebolleta, casi imperceptible pero un
calambrazo desde a punta do manolito hasta o cerebelo;esa sutil
e “casual” apalpada de nalgas;Ise par de pezonazos que te encañonan a boca de
xarro,mentras che quita da solapa un pelo imaxinario e sintes na cara o seu
alento cálido,húmedo e dulce coma unha madrujada de ...Iquitos (¿Buenos
vientos?. ¿Aires saludables?);ise secreto contado ó oido que che abrasa a
orella e che inunda todo;esa ollada
furtiva (ou non tanto) ó paquete;ise irse achejando (serios,as ventanas da nariz
coma turbinas dun Rafale,o hermanito
xa verjonzosamente indisimulable) ó abismo, á ajonía, e,sentindo xa debaixo dos
pes o precipio do abandono, o punto sin retorno,saber manteñerse eí uns
sejundos e ser capaces de dar pra trás,sin drama,sin estridencias,pasiño a
pasiño,paladeando tamen o rejreso, jrado a jrado, décima a
décima,hasta...volver en sí.I eiquí non pasou nada e jijí jajá e como che iba
dicindo...
Que arte ma grande, quillo.
Ogallá non caiamos
nunca,pero, se eso chejara a ocurrir,o Big Bang ó lado desto íase quedar en
nada.
Vóu ó baño.
