É curioso como o contido diste artigo, publicado hay 44 anos no Canard Liberé e firmado por Therese Blanchettin,podería sevir tranquilamente prá columna do Domingo no Faro de Vijo de uxe mismo.(tradución xurada de jújeltraslator Almokreve).Ven a decir Mme.Blanchettin:
Fai xá milenios que a
humanidade,periodicamente,trata de encontrar altrernativas ó orden
social establecido,en resposta a perennes motivos de
disentimento,tales coma a xerarquía mal desenrolada,os privilexios,a
desconfianza que inspira certo tipo de burocracia,o rexeitamento de
certas actitudes “hedonistas” ou unha suposta esclavitude do
consumo.En ocasions,estas alternativas resultaron ser aljo máis ca
esquemas utópicos de individuos asociales ou antisociales,senon que
daban representación á búsqueda por parte da humanidade de formas
de vida que verdadeiramente se axusten ás necesidades fundatales da
persona.Por exemplo: durante as últimas décadas,ten imperado unha
corriente que nos incita a pensar que o progreso consiste unicamente
en introducir na nosa vida todo aquilo que somos capaces de
producir,ainda que sexa unha merda (producto do que ainda así
últimemente hay excentes).Esta clae de progreso,a a parte de esixir
pouca imaxinación,pode dar como resultado,no millor dos casos un
retorno a Idade Media.Por fortuna,a mesma sinrazón de certas
tendencias,adoita xerar forzas en sentido contrario.
Máis alá de certos
límites de complexidade,as sociedades vólvense cada vez másis
vulnerables ós acidentes e ó sabotaxe.Outros factores de
autolimitación á empresa tecnolóxica,son a progresiva escaseza de
recursos naturáis e as diversas formas de contaminación
ambiental,respecto ás que o público ten cada vez maior conaciencia
e menor tolerancia.A civilización tecnolóxica elevóu o nivel de
vida de moita xente,pero,paradóxicamegtne,ó mismo tempo,reducíu a
calidade desa existencia en móitos lujares.A pesares do trunfo da
tecnoloxía científica,o mundo moderno séjese a identificar coas
artes plásticas e coa poesía,por exemplo.Moita xente prescindiría
máis fácilmente de certos trevellos ultramodernos ca da música ou
a literatura.A satisfación das suas necesidades psíquicas e
intelectuáis máis profundas adoita depender máis dun pincel e dun
cavalete ou un bó libro ca dun esmarfon ou unha tableta.A mingua na
calidade de vida producida polo incremento descontrolado do poderío
económico dá lugar a contraculturas e movimentos sociáis que,
probablemente,son expresión dunha sabiduría social profunda,casi
que subconsciente,xeradora de reacions protectoras contra tendencias
humanicidas.
En todolos períodos da
historia,as conatraculturas pareceron irracionales,a lo menos nas
suas menifestacions esteriores.Pero,polo xeral, foron motivadas por
unha racionalidade máis alta cá do orden institucional.O que
espresan non é un disentimento `político ordinario,senon máis ben
unha certa revolución do pensamento.Representan un examen de
conaciencia na precura de valores que ,de toda a vida,lle tiñan dado
consistencia,impulso,valor á vida humana:a liberdade,a seguridade,a
natureza,a intimidade,a beleza,a bondade,a amizade,a egalité,a
fraternité,o marrón glacé e mailo licor café.Sin ir máis lonxe,o
trunfo da Revolución Francesa debéuse en jran parte a que a noblesa
e mailo clero perderan a sua fé no ancien régime.Do mismo
modo,nas contraculturas doxendía,debemos conasiderar tan importantes
todas estas movidas por parte de rapaces e non tan rapaces ás que
estamos aistindo,coma ó sentimento que está cundindo no propio
establishment,de que chegóu o momento de por en tela de
xuicio a racionalidade do crecimento ilimitado,de formular unha nova
política que implique non só unha distribución máis equitativa da
riqueza,conaservación dos recursos naturáis non renovables e
protección do medio, senon ademáis,asociar íntima e
ineludiblemente á ciencia cos valoeres eternos e intanxibles da
humanidade.
T.B
