Wednesday, January 23, 2013
TARO (PAY) ASO
Veleiquí o primeiro japo que,tralas declaracions diste animal,preso dun conaplexo de culpa insufrible por mor da sua improductividade,decide aforrarlle uns cartos ó Estado.Eso sí,coa axuda do seu Animal.
Wednesday, January 16, 2013
Wertebrando
No Faro que nos jía do Domingo
pasado,ven unha esntrevista con José Antonio Marina encabezada coa sijiente
frase: “A riqueza dunha nación é o talento dos seus habitantes”.Quedéi de
pedra,porque é casi un calco doutra que eu xa tiña escrito desde o Sábado pra
iste post de uxe,que dí esí: “A riqueza dunha nación consiste ,máis ca en
ningunha outra cousa,no número individuos superiores que posee”.É unha
expresión do filósofo William James citada polo profesor de pedagoxía da USP
(universidade de Sao Paulo) Hervert Dacoreggio.Vas ver…innnnggreible.
Eu sentía unha especie
de comezón cada vez que me dispuña a enxuiciar as reformas educativas
emprendidas polo Wert.Un sí pero non…intuía que o seu discurso reformista
adolecía de aljúns conceptos, pero non lles daba dado forma no meu carrolo...ata
que fun dar de bruces coa resposta….¡¡no Brasil!!
Coma todolos anos fun pasala noite
vella na praia de Copacabana,no Rio (un ambientazo que non decepciona nunca).ocaso
é que,de paso,aproveitéi para lle facer unha visita a o seu Juscelino enSampa,falar
das nosas cousas,tomar umas i coisa i tal.O
día de me vir pracá,xa no aeroporto,púxenme a darlle un vistazo á Folha,e atopéime cun artículo-ensaio do tal Dacoreggio no que
milajrosamente se expuñan todos e cada un dos enunciados que habían de disipala
miña terrible angustia Wertiana.Iste
é un resumen.Os párrafos en nejrita son os que complementarían a tesis do Wert.
--------------------------------------------
….oxendía podemos ouservar no mundo diversas sociedades en
diferentes etapas de desenrolo,desde a máis primitiva á máis adiantada,e faise
evidente que cada paso de cara a esta última implica unha maoir esixencia de
xente con talento e preparación.Nas condicions de vida da actual etapa da
humanidade,a comunidade que non exalte o desenrolo da intelixencia,está
condenada ó fracaso.
O medio máis eficaz de descubrir o talento é o
sistema de ensino.A escola non só educa ós rapaces,senon que os selecciona; e
ise proceso de selección vaise tornando máis duro para todos a medida que a
educación vai cumplindo con máis eficacia a sua tarefa de destacar ós alumnos
máis aptos.As escolas e mailas
universidades abren unha oportunidade a os que son intelixentes; por eso
mismo,constituen un campo en que os mozos menos capaces descubren con amarjura
a suas propias limitacións.
Por outra parte, a complexa sociedade técnica de oxendía non
pode serdirixida unicamente por unha minoría con boa preparación.Require o
desenrolo máximo das posibilidades individuales nos distintos grados ded
aptitude; e seriamos parvos de remate se foramos permitir que a ansia por
destacar a os máis notables nos fixera despreciar a calquera outros.
A
educacióln superior é só un instrumento que sirve para lle impartir un
determinado tipo de coñecementos a aquelas personas que estan especialmente
capacitadas para asimilalos.Pero a universidade non debe ser
considerada como a chave única da felicidade,da autoestima e da confianza en sí
mismo.A dignidade humana só pode ter por base cualidades mentales e
espirituales que son asequibles a todo ser
humano.O mérito dunha persoa debe ser reconocido fundándose en
imperativos morales e todo o mundo ten
direito a ise reconocimento.Sin embargo,unha carreira
universitaria esixe unhas facultades mentales que non ten calquera.Non podemos
aspirar todos a un título superior da misma maneira que non podemos todos
aspirar a facelos cen metros lisos en…11’5 segundos (J).Hay que,en primeiro
lujar,promover a ijualdá de oportunidades pra todos,pero,ademáis,
que todos sexan respetados por ijual,por que, se damos por sentado que
solamente os licenciados superiores son merecedores de estima e que toda dignindade humana ten coma cuna a
universidade,non nos podemos estrañar de que toda persona se sinta con direito
a ser arrulado nela.
Non caibe duda que todo aquil que acabe o
instituto deberá ter direito a seguir a
Continuala sua formación dalgunha maneira;pero se falta
aptitude pró estudio,o ingreso na unuversidade non faerá outra cousa ca
prolongar unha situación na que leva todalas de perder.Hay moito rapaz de
escasas capaidades académicas que pasóu sin pena nin jloria por unha
escola que non foi quen de despertarlle a sua vocación,expúxoo a continuos
fracasos,e despois lanzóuno ó mundo sin máis preparación que a indispensable pra
traballos de escasa ou nula especialización.Esta n on é unha maneira
sensata de administrar os recursos humanos.Sería máis prudente prestar máis atención
ás diferencias individuales en canto a vocación e aptitudes,ós infinitos modos en
que pode convertirse en realidade a realización plena da persona.
Ajora vamos á parte dura do asunto.Unha vez asejurada a ijualdade de
oportunidades e fornecidos os medios que jaranticen que todo o mundo pode
desplejar a suas capacidades i a súa vocación ó máximo, sería xusto
esperar que cada estudante se esforzase por sobresalir na medida en que estexa
ó seu alcance.Todos estmos dacordo en que a voluntá de superación é un
ingrediente fundamental da conducta.Sin esta motivación,sin o desexo permanente
de mellorar ,sin a constancia e maila perseverancia, a intelixencia resulta
inerte,dalgún xeito.Home,sempre hay aljén que lle sonrí a fortuna,un jolpe de
suerte e tal,pero poucos alcanzan a excelencia de maneira fortuita.Toda superación
implica discipina e voluntá.Calquera profesor sabe das diferencias entre os
estudiantes aplicados e os apáticos.Aquil que ten interés por aprender non hay
quen o pare;colabora totalmente co profesor;provoca situacións nas que poida
aprender aljo;adquire instrucción,na forma máis activa do verbo.O estudiante
apático,se algo chegara a influir nil o seu paso pola escola,limítase a recibir
educación.O profesor tenlle que achairar máis da mitá do camiño,cerrándolle
toda escapatoria e mismo armándolle trampas para consejir que aprenda aljo.
Cando o número de estudiantes apáticos aumenta
de maneira espetacular,aljo haberá que facer,porque,se o ensino se orienta
escesivamente cara os rapaces de ambicions escasas,córrese o perigo de perdelo
arte de encauzar ós estudianrtes con auténticas aspiracións.(Ás veces dá a impresión que iste último párrafo é o único
que dirixe toda a doutrina wertiana).
Poderíase aducir que esto carece de
importandcia,dado que,os individuos afanosos darán os pasos precisos pra
alcanzar o seu fín,mentras que os apáticos non se molestarán en facelo.Sin
embargo non debemos esquecer que o grado de empeño que unha persona ten nun
momento dado,depende en gran medida do que de ela se espera.Cada ocasión,cada crisis pon de manifesto en
alguns individuios recursos de enerxía insospeitados e unha gran motivación.A
magnitude da fazaña individual dependerá en certa medida da capacidade dunha
sociedade ou institución para suscitala.Se se perde esto,pérdese un baseamento
fundamental.
Resumindo,deberíanse crear condicions que estimulasen
á rapaciada.De vez en cando deben afrontar certa clase de dificuotades
de modo que teñan que loitar pra superalas e aprender esí o que vale un ánimo
decidido,perseverantee e firme.Cando o que se quere é levar ós primeiros postos
dunha profesión ou dunha sociedade, á xente máis cualificada para exercer ise
liderato,o millor é establecer procedimentos rigurosos de selección dos máis
capaces,con métodos estrictos de preparación.Esta rigurosidade non trata únicamente
de lle cortalo paso ós menos aptos,senon tamén ós de menos empuxe.Os que pasen
a criba serán non só os superiores en capacidade,senon tamén en carácter.
Está comprobado que hay maneiras de “escoller”
ós millores,e que únicamente a sociedade que procede diste xeito pode manteñela
sua posición no mundo en que vivimos.Pero tamén está demostrado que a sociedade
de oxendía non pode engrandecerse a menos que todolos seus integrantes,sexan
cales foran os seus grados de capacide,reconozan a necesidá de milloralas suas
normas de traballo e se esforcen por superarse dentro dos limites das posibilidades
de cada un.Un edificio pode cair por incompetencia do arquitecto,por un fallo no
control de calidade do formigón, ou por culpa dun encofrador que fixo mal o seu
traballo.Precisamos (precisabámos J) escelentes
arquitectos e escelentes encofradores.Escelentes Jovernantes e escelentes
maestros de primaria.
Se aceptamos,coma unha auténtica responsabilidade
educativa,a necesidade de que cada alumno desenrole ó másimo as suas
facultades,as escolas e mailas universidades convertiránse nos centros motores
dunha sociedade en constante superación.Daquela terán que afrontar unha tarefa
inmensa: a de preparalo estudante para un proceso constante ded aprendizaxe,pra
unha continua reevaluación das ideas.Non poderarn despachalas suas
responsabilidades co inveterado espediente de atiborrar de ciencia ós alumnos
coma quen enche chourizos,nin xiquera co método,se cadra máis aceptable, de
amaestralos coma ás focas en sejún que habilidades.Incumbirále ás escolas e
universidades a oblijación sajrada de infundir nos estudantes actitudes que
tendan ó saber,ó projreso,á orixinalidade.As persoas que tenden á exaltación da
calidade,que buscan a excelencia en todolos ámbitos,son as que lojraron a
profundidade religiosa,filosófica,os que crearon as obras maestras do arte,os
que descubriron os scretos do universo é da física e fixaron as regras de
conduta que fan que a “ignidade humana” non sexa unha espresión oca.
Thursday, January 03, 2013
Subscribe to:
Posts (Atom)