A Vida (a
Naturaleza),adoita dar respostas sinxelas a ises alambicados
interrogantes capaces de nos quitar o sono.Sin ir máis lonxe, eu
botéi meses sin durmir prejuntándome qué criterios parámetros ou
sistema de medida usan os editores/maquetadores ou quen carallo
sexa,pra decidir o tamaño ou a cantidade de palabras/líneas que
debe conter un artigo nun determinado xornal,revista, etc.¿1/2
sijarro?;¿1/4 de café?;¿2/5 de espera de bus-metro).pss.
Pero hete
aquí.
Eu nunca fun moi amijo
de ler.Sin embarjo tiña un amijo/veciño que era un auténtico
lletraferit,e fóime pejando un pouco o visio prestándome
libros e tal.Eso sí, eu solo lía no retrete.Exclusivamente.(Recordo
unha ocasión en que estando lendo Cien Años De Soledad,
ocurríuseme a perejrina idea de que se tuvera a jaita tan jrande
coma José Arcadio Buendía,tería que cajar con ela fora da tasa,so
pena de enchela de merda(literalmente) no fondo da poceta).En fín.
Bué.O caso e que nun
momento dado,o meu vesiño/amijo tuvo que se mudar pra Mursia por
asuntos de traballo i eu quedéime sin suministro.Dado que xa non era
capas de cajar se non tiña aljo pra ler,e que non compro un libro
nin anque me amenacen de morte,déi en levar pró baño xornáis e
revistas.E foi aí onde veu a resposta a aquela miña duda
existencial que comentaba ó prinsipio diste post.Chejéi a
desenrolar unha habilidade tal, que son quen de faser coinsidir
exactamente o último parágrafo dun artigo con ise cirillote de
remate que fai ¡chup! e salpícanos cunha jota (fresquiña)
xustamente no medio e medio do burato do cú.Punto final.
A resposta é sinxela
(descartando variables insustanciales coma poden ser
estreñimentos,editoriales,diarreas ou cartas ó diretor):Un artigo
de opinión debe durar unha cajada.Unha entrevista:dúas cajadas.Un
reportaxe:tres cajadas.Mallao.
Joder.Menuda merda de post.
