A Primeira vez que roubéi
tiña dez anos.Foi aquil un traballo precoz,impulsivo,cheo de enerxía
pero un tanto desfiañado.A vítima foi o méu primo,que ,como o pái
era zapateiro,dispuña dunha paja semanal bastante conasiderable.Non
tuven outra opción,pra podelo aliviar da sua carja monetaria,ca
darlle diretamente un viaxe nos morros e vaciarlle os bolsos.O
resultado mais tanxible dise meu primeiro esforzo artístico foi un
naris roto i a tolena que porriba lle deu o pai ( –por
parvo-,séica lle dixo).Aquela obra tuvo
realmente pouca trascendencia.A xente tratóu o asunto coma unha
simple liorta de rapaces.
Ainda que aquela
experiencia me proporcionóu polo enton aljo de placer e incluso un
certo sentimento de realización e plenitude,uxendia jardo apenas
unha especie de cariño nostálxico por aquil primeiro traballo tan
irreflexivo e,desde logo, desprovisto do máis mínimo lojro
estético. Iste primeiro atraco nin xiquera o considero como parte
digna da miña época xuvenil, e se o nombro eiquí, é máis que
nada por puro gusto do rijor histórico.Un análisis máis crítico e
perspicaz diste asalto ó Manoliño (era primo duas
veces,coitado),revelaría que amosa as mismas aberrantes
características có traballo de calquera dises ignorantes “ asalta vellas” , que abarrotan os cárceres e as páxinas de
sucesos dos periódicos cos seus despreciables esforzos: a
impulsividade,e tamén a falta de plantexamento ou diálogo estético
entre o autor,a obra, e mailo obxeto do atraco.
Hasta os 17 anos mais ou
menos,funme dedicando a diversos esperimentos técnicos,sempre en
casas da familia,amigos, e viciños.Esa época non é alá moi digna
de lembrar;eran simples ensaios a modo de “auto-instrucción”.Sin
embargo,foi unha fase importante pra me dar conta de que,a mera
imitación do fenómeno natural do acto predatorio como proposta
estética, constituía un obxetivo retrógrado, incluso limitado.A
ruina da miña tia,por exemplo,se ben obtida a través de métodos
aljo mais complexos (talmente déu a impresión de que fora ela misma
a responsable de levar as suas contas a cero) ,foi a miña última
creación nesa línea de traballo.O desafío persoal que supuxo
lograr sair indemne unha vez máis foi interesante e satisfactorio
pero, traducíase nunha falta de impacto no espectador, non
transmitia o esforzo intelectual e estético do artista.Esto indicaba
unha fractura no diálogo entre artista e público que á larja
podería resultar frustante, sabendo como sabemos,ademáis,que desde
as vanjuardias europeas do inicio do XX,máis ca imitar a
naturaleza,o obxetivo do arte é cuestionala e suscitar unha
reflesión sobre aquello que vivimos e sentimos.A pesares de que polo
daquela istes conceptos ainda non estaban moi elaborados no meu
intelecto,a noite que “sirléi” e lle mandéi un facazo de
recordo (sin necesidá) a aquil avojado no centro,eu xa sabía que o
faía por un desexo de lle provocar unha reacción, aljo que lle
inducise unha consciencia da sua propia debilidade e o fixese dudar
da ilusoria sensación de seguridade que envolve ó urbanita “pijo”
conatemporáneo.
Istes “sub” ou
“infra” roubos,pecaban ademáis dunha certa obviedade, dunha
falta de discurso elaborado que se alimentase de significados máis
amplios.
De
modo que,un pouco máis avanzado en edade,funme afastando do
diletantismo dos primeiros anos e decidin dedicarme seriamente a
estudiar ós clásicos.Foi por esa época cando se agudizóu a miña
xa existente admiración por Carlo Ponzi ,indiscutible icono da nosa arte como pode ser Cervantes prá
literatura ou Bach prá música.Canto máis profundizaba nos seus
métodos,máis me fascinaba a sua capacidade de levar a cabo
traballos que,ainda uxe,capturan tan vivamente a imaxinación da
humanidade.Na obra de M.C,por
exemplo,é admirable como,fuxindo da mimetización, concentra a
atención do espectador no traballo do artista.Asimismo o carácter
social do obxetivo da obra i a simboloxía constructiva,revelan un
auténtico xenio na cima do seu talento creativo.E todo eso na época
en que ainda R.R non
daba xiquera as súas primeiras pinceladas.
Ainda que teña estudiado
con atención outros autores e admirado o estilo revolucionario
de Cassie Chadwick, o énfase teatral de bersculone etc,nada superóu nunca a
miña admiración polo maestro Meidoff,da
corriente americana do Newkrapulism.
Despois de anos de
esperimentos estéticos e tentativas de atopar un estilo propio
estudiando as técnicas dos grandes,o meu traballo empezóu por fin a
ser considerado polo gran
público.Desfalquéi,timéi,quebréi,defraudéi…pero moitos dises
esforzos (que variaban moito en calidade e técnica),acabaron sendo
descorazonadoramente atribuidos a diversos autores descoñecidos,a
causa da, (para min), evidente falta dun estilo persoal remarcado.
Optéi enton por me
reafirmar,e paséi a autotitularme coma o
liquidador.Foi unha decisión conceptual
pra me apartar definitivamente de prácticas que poideran ser
tachadas de comuns ou incluso consideradas fruto da
casualidade.Daquela empecéi a crer firmemente que a obra de arte
debe expor á sua audiencia o seu carácter de representación da
realidade,e non permitir a catarsis que anularía unha postura
crítica.E non se me poido ocurrir toque máis vanguardista ca
escoller coma víctima a un colega e, ainda porriba,de calidade
indiscutible.O Michelangelo do desfalco: JMRM
O que me animóu a elo non foi solo a ambición de faer aljo jrande
e diferente (escalabrar ó maior escalabrador),senon tamén un certo
ánimo de contestación social,ou tal vez sería (como apuntan aljuns
dos máis sagaces estudosos do meu traballo),un posible trazo típico
da miña obra,visto que a escomencéi aporreando a un familiar
propio.Admitindo que peco de orgullo,é forzoso recoñecer que
durante a miña etapa como o
liquidador,producin moito traballo de
calidá, de gran pericia técnica e valor estético.
A atención constante dos
periódicos e da crítica especializada,alagábame,pero ó mismo
tempo intuía que había ser a causa da miña decadencia.E así
foi.Botáronme a uña.Ou “colocáronme”,como din no foro (en
Madrí.Xa se me está pejando o arjot do meco).
E que conste que non me
arrepinto,dado que, a esposición contínua nos
media nos últimos tempos reavivóu
significativamente un interés crítico na miña obra.Obtiven un jran
reconocimento internacional e incluso hay quen me postula candidato ó
Nobel do pufo,cousa que me envanece e ajradezo,pero considero que
deberá ser o tempo o que decida se son merecedor de tan noble (valja
a redundancia) distinción.
Jústame pensar que,máis
ca un aunténtico innovador,fun un jran revisionista,aportando novos
ángulos é contextos,revitalizando a forma de fraude coma un todo.
En
fin,todo acaba.Pero non me rindo.Ainda que sexa eiquí,detrás dos
barrotes e completamente privado das ferramentas máis
básicas,intento facer unha cousiña que outra.Eso sí,partindo de
perspectivas máis simples --Al
loro,colega.vóuche conceder a oportunidade única de ter unha
participación vital no proceso artístico. -
-Esto que parece un
cepillo dos dentes é un pincho ¡trai pracá o móvil,pringao!!.
Para de chorar dunha
cona dunha vez.
E non sobreactúes,que
me escarallas o plano.
Pois
sí home sí.Nesta era da internet e de inxenierias financieras
varias,o traballo individual e intimista do profesional debe ser
preservado a calquera precio.
