Co gallo do comenzo de curso,e máis pra celebrar que a R.A.G da lingua concedéume o premio 2014 á
Heterodosia Ortojráfica Máis Recalcitrante (medalla HOMR) , vou facer un alarde
de ousadía e alevosamente vóume plaxiar
a min mesmo.Ahí vái eso.
No Faro que nos jía do Domingo pasado,ven unha esntrevista con José Antonio Marina encabezada coa sijiente frase: “A riqueza dunha nación é o talento dos seus habitantes”.Quedéi de pedra,porque é casi un calco doutra que eu xa tiña escrito desde o Sábado pra iste post de uxe,que dí esí: “A riqueza dunha nación consiste ,máis ca en ningunha outra cousa,no número individuos superiores que posee”.É unha expresión do filósofo William James citada polo profesor de pedagoxía da USP (universidade de Sao Paulo) Hervert Dacoreggio.Vas ver…innnnggreible.
Eu sentía unha especie de comezón cada vez que me dispuña a enxuiciar as reformas educativas emprendidas polo Wert.Un sí pero non…intuía que o seu discurso reformista adolecía de aljúns conceptos, pero non lles daba dado forma no meu carrolo...ata que fun dar de bruces coa resposta….¡¡no Brasil!!
Coma todolos anos fun pasala noite vella na praia de Copacabana,no Rio (un ambientazo que non decepciona nunca).ocaso é que,de paso,aproveitéi para lle facer unha visita a o seu Juscelino enSampa,falar das nosas cousas,tomar umas i coisa i tal.O día de me vir pracá,xa no aeroporto,púxenme a darlle un vistazo á Folha,e atopéime cun artículo-ensaio do tal Dacoreggio no que milajrosamente se expuñan todos e cada un dos enunciados que habían de disipala miña terrible angustia Wertiana.Iste é un resumen.Os párrafos en nejrita son os que complementarían a tesis do Wert.
--------------------------------------------
….oxendía podemos ouservar no mundo diversas sociedades en diferentes etapas de desenrolo,desde a máis primitiva á máis adiantada,e faise evidente que cada paso de cara a esta última implica unha maoir esixencia de xente con talento e preparación.Nas condicions de vida da actual etapa da humanidade,a comunidade que non exalte o desenrolo da intelixencia,está condenada ó fracaso.
O medio máis eficaz de descubrir o talento é o sistema de ensino.A escola non só educa ós rapaces,senon que os selecciona; e ise proceso de selección vaise tornando máis duro para todos a medida que a educación vai cumplindo con máis eficacia a sua tarefa de destacar ós alumnos máis aptos.As escolas e mailas universidades abren unha oportunidade a os que son intelixentes; por eso mismo,constituen un campo en que os mozos menos capaces descubren con amarjura a suas propias limitacións.
Por outra parte, a complexa sociedade técnica de oxendía non pode serdirixida unicamente por unha minoría con boa preparación.Require o desenrolo máximo das posibilidades individuales nos distintos grados ded aptitude; e seriamos parvos de remate se foramos permitir que a ansia por destacar a os máis notables nos fixera despreciar a calquera outros.
A educacióln superior é só un instrumento que sirve para lle impartir un determinado tipo de coñecementos a aquelas personas que estan especialmente capacitadas para asimilalos.Pero a universidade non debe ser considerada como a chave única da felicidade,da autoestima e da confianza en sí mismo.A dignidade humana só pode ter por base cualidades mentales e espirituales que son asequibles a todo ser humano.O mérito dunha persoa debe ser reconocido fundándose en imperativos morales e todo o mundo ten direito a ise reconocimento.Sin embargo,unha carreira universitaria esixe unhas facultades mentales que non ten calquera.Non podemos aspirar todos a un título superior da misma maneira que non podemos todos aspirar a facelos cen metros lisos en…11’5 segundos (J).Hay que,en primeiro lujar,promover a ijualdá de oportunidades pra todos,pero,ademáis, que todos sexan respetados por ijual,por que, se damos por sentado que solamente os licenciados superiores son merecedores de estima e que toda dignindade humana ten coma cuna a universidade,non nos podemos estrañar de que toda persona se sinta con direito a ser arrulado nela.
Non caibe duda que todo aquil que acabe o instituto deberá ter direito a seguir a
Continuala sua formación dalgunha maneira;pero se falta aptitude pró estudio,o ingreso na unuversidade non faerá outra cousa ca prolongar unha situación na que leva todalas de perder.Hay moito rapaz de escasas capaidades académicas que pasóu sin pena nin jloria por unha escola que non foi quen de despertarlle a sua vocación,expúxoo a continuos fracasos,e despois lanzóuno ó mundo sin máis preparación que a indispensable pra traballos de escasa ou nula especialización.Esta n on é unha maneira sensata de administrar os recursos humanos.Sería máis prudente prestar máis atención ás diferencias individuales en canto a vocación e aptitudes,ós infinitos modos en que pode convertirse en realidade a realización plena da persona.
Ajora vamos á parte dura do asunto.Unha vez asejurada a ijualdade de oportunidades e fornecidos os medios que jaranticen que todo o mundo pode desplejar a suas capacidades i a súa vocación ó máximo, sería xusto esperar que cada estudante se esforzase por sobresalir na medida en que estexa ó seu alcance.Todos estmos dacordo en que a voluntá de superación é un ingrediente fundamental da conducta.Sin esta motivación,sin o desexo permanente de mellorar ,sin a constancia e maila perseverancia, a intelixencia resulta inerte,dalgún xeito.Home,sempre hay aljén que lle sonrí a fortuna,un jolpe de suerte e tal,pero poucos alcanzan a excelencia de maneira fortuita.Toda superación implica discipina e voluntá.Calquera profesor sabe das diferencias entre os estudiantes aplicados e os apáticos.Aquil que ten interés por aprender non hay quen o pare;colabora totalmente co profesor;provoca situacións nas que poida aprender aljo;adquire instrucción,na forma máis activa do verbo.O estudiante apático,se algo chegara a influir nil o seu paso pola escola,limítase a recibir educación.O profesor tenlle que achairar máis da mitá do camiño,cerrándolle toda escapatoria e mismo armándolle trampas para consejir que aprenda aljo.
Cando o número de estudiantes apáticos aumenta de maneira espetacular,aljo haberá que facer,porque,se o ensino se orienta escesivamente cara os rapaces de ambicions escasas,córrese o perigo de perdelo arte de encauzar ós estudianrtes con auténticas aspiracións.(Ás veces dá a impresión que iste último párrafo é o único que dirixe toda a doutrina wertiana).
Poderíase aducir que esto carece de importandcia,dado que,os individuos afanosos darán os pasos precisos pra alcanzar o seu fín,mentras que os apáticos non se molestarán en facelo.Sin embargo non debemos esquecer que o grado de empeño que unha persona ten nun momento dado,depende en gran medida do que de ela se espera.Cada ocasión,cada crisis pon de manifesto en alguns individuios recursos de enerxía insospeitados e unha gran motivación.A magnitude da fazaña individual dependerá en certa medida da capacidade dunha sociedade ou institución para suscitala.Se se perde esto,pérdese un baseamento fundamental.
Resumindo,deberíanse crear condicions que estimulasen á rapaciada.De vez en cando deben afrontar certa clase de dificuotades de modo que teñan que loitar pra superalas e aprender esí o que vale un ánimo decidido,perseverantee e firme.Cando o que se quere é levar ós primeiros postos dunha profesión ou dunha sociedade, á xente máis cualificada para exercer ise liderato,o millor é establecer procedimentos rigurosos de selección dos máis capaces,con métodos estrictos de preparación.Esta rigurosidade non trata únicamente de lle cortalo paso ós menos aptos,senon tamén ós de menos empuxe.Os que pasen a criba serán non só os superiores en capacidade,senon tamén en carácter.
Está comprobado que hay maneiras de “escoller” ós millores,e que únicamente a sociedade que procede diste xeito pode manteñela sua posición no mundo en que vivimos.Pero tamén está demostrado que a sociedade de oxendía non pode engrandecerse a menos que todolos seus integrantes,sexan cales foran os seus grados de capacide,reconozan a necesidá de milloralas suas normas de traballo e se esforcen por superarse dentro dos limites das posibilidades de cada un.Un edificio pode cair por incompetencia do arquitecto,por un fallo no control de calidade do formigón, ou por culpa dun encofrador que fixo mal o seu traballo.Precisamos (precisabámos J) escelentes arquitectos e escelentes encofradores.Escelentes Jovernantes e escelentes maestros de primaria.
Se aceptamos,coma unha auténtica responsabilidade educativa,a necesidade de que cada alumno desenrole ó másimo as suas facultades,as escolas e mailas universidades convertiránse nos centros motores dunha sociedade en constante superación.Daquela terán que afrontar unha tarefa inmensa: a de preparalo estudante para un proceso constante ded aprendizaxe,pra unha continua reevaluación das ideas.Non poderarn despachalas suas responsabilidades co inveterado espediente de atiborrar de ciencia ós alumnos coma quen enche chourizos,nin xiquera co método,se cadra máis aceptable, de amaestralos coma ás focas en sejún que habilidades.Incumbirále ás escolas e universidades a oblijación sajrada de infundir nos estudantes actitudes que tendan ó saber,ó projreso,á orixinalidade.As persoas que tenden á exaltación da calidade,que buscan a excelencia en todolos ámbitos,son as que lojraron a profundidade religiosa,filosófica,os que crearon as obras maestras do arte,os que descubriron os scretos do universo é da física e fixaron as regras de conduta que fan que a “ignidade humana” non sexa unha espresión oca.
