Esta semana pasada, a pobre Enriqueta sufríu unha recaída
“de lo suyo” e tuvo que estar uns dias injresada no hospital.Coma sempre que
podo, funlle faser compañía unha tarde que outra.Acompañar á tía Enriqueta consiste básicamente en ver na televisión ó Gorgue Gavier (Jorge
Javier) e comentar a xogada.Mentres lle sejía a conversa ,admirábame de como
aquela xente (os conatertulios do...Sálvame,creo que era) eran capaces de botar
duas horas ou máis discutindo sobre unha chorrada como pode ser o color das
brajas da Carmele ou o virjo da Letisia Sabater .
Certa tarde particularmente plomiza e cansina co tema das
amorroides do kiko, tiven unha sensación de deja-vu,de que xa me tiña atopado
noutra situación en que me asombraba a capacidade de estenderse infinitamente arredor
dun tema que se pode despachar en tres frases.
Pois hete
aquí.
Nun momento dado,a Enriqueta empezóu a tosquexar (dar
cabezadas,amodorrarse),i eu aproveitéi pra botar mau dun libro que había
ano e medio que empezara a ler (o que vuljarmente se chama un librus interruptus) e que
trouxera conmijo por se precisamente caía esa breva.Pois ben:o marcador estaba situado
pola mitade (máis ou menos) das trinta
páxinas que Marcel Proust adica no
Camiño de Swan a describir con que uña se rasca cada juevo antes de se botar a durmir....
Os camiños do Señor
son inescrutables,está claro.
