Istes últimos anos acostumbro a ir pasar a ponte da
Constitución aló polo Japón,máis que nada por refrescalo idioma.Desta vez
,jracias a un vello conocido do lujar,poiden pasar un dia inteiro nun
monasterio budista.
A unha certa hora do día, adoitan os monxes a reunirse para
escoitalo sermón do Maestro.Pois ben,o día que estuven eu ,no preciso momento
en que o Maestro iba comenzala “homilía”,empezóu a cantar un paxaro aló fora
dos muros do templo (para min que era un merlo);o Maestro calóu (e todos nós,por
suposto).Cando paróu de cantalo merlo,o “predicador” dixo : -o sermón
acabóu-,e, coa misma, marchóuse.
Se non é verdá que calquera día distes me deite cunha
rubia,mira…
